Carta a unha mimosa ( II )
Parece que está definindo o noso Ribeiro, lendo o que nos falan as nosas pedras máis antergas, e que se pode conxugar o viño co teu perfume. Dona Emilia Pardo Bazán, pola contra, relaciona o teu perfume con Madrid “…las acacias prodigaban su rica esencia…”, “…y el olor fragante de las flores de acacia le parecía el de las silvestres mentas que crecen al borde de los linderos en el valle de Ulloa…”. A ela non lle coincideu estar en Banga e contemplar como as túas flores visten de amarelo o val do río Avia, anunciando luminosas a Primavera.
Quenes te queren condenar a morte, tampouco saben que según algún autor estás adicada a Hermes-Mercurio, que as túas flores son como pequenas boliñas de ouro e que os teus ramos floridos lembran á célebre “Rama Dorada” dos antigos misterios.
Pola miña parte, cado ano que vexo como nos iluminas as últimas xeadas de Inverno, estou máis convencido de que existen os cadros de “os xirasóis” e o de “as amapolas”, porque nen Van Gogh, nen Monet tiveron a posibilidade de coñecerte e de contemplar a multiplicidade colorista da nosa paisaxe. Cada ano ti inicias o ciclo e dispois continúan as cerdeiras, as pavieiras e o viñedo, nunha especie de explosión cromática. Paisaxe de viño, historia de viño, arquitectura de viño…e curiosamente, quenes te condenan ignoran as capacidades tánicas da túa corteza, ou como de ti se pode extraer un producto similar á goma arábiga.
Eu penso, benamada Mimosa, que os teus detractores non teñen máis argumento ca xenofobia. Din que non eres autóctona, que eres invasora, que nonsei que sorte de efectos alelopáticos produces. Teóricamente eres orixinaria de Australia ou Tasmania ¿pero cando? ¿de onde son os Kiwis? ¿de onde os portaenxertos que nos libraron da filoxera? ¿de onde os tractores, o aluminio dos depósitos de viño ou dos postes e aramio das viñas?
Pero eu quero manifestarche o meu apoio.
Coñecín xente maior, hoxe xa fenecida, que me contou que de novos ían buscar
as mimosas traídas para os taludes das vías por Renfe para plantar nos seus montes. ¡canto traballo aforraches! ¿Cómo se apañaban antes de ti ? cortando polas de carballos medio retorcidas, varas de castiñeiros ou avelaneiras…
Ahora xa non fas falta. De aqueles anos xa non se lembran, e si o fan pecan dunha escandalosa ingratitude. Pero non te preocupes, os seres humanos somos así, mesmo entre membros da mesma especie.
E apoiote porque non eres culpable da emigración que provocou o abandono de moitas viñas e montes. Non eres culpable da sorte que teñen os viticultores de hoxe de ter con aramio as súas viñas. Non eres culpable do minifundismo no que temos esnaquizados os montes. Non eres culpable da pésima conservación dos camiños agrícolas. E, por suposto, non eres culpable dos incendios forestáis.
No fondo penso que te desprezan porque, cando iluminas os nosos montes, provócaslles mala conciencia.
E por enriba de todo elo, sempre te defenderéi, Mimosa, porque o teu nome faime lembrar algún momento que con algunha compañeira puden ter vivido.
