Pecha a súa porta "O Vaticano", todo un referente na vida social da vila de Cea.

Hai momentos na vida na que se entremezclan momentos de ledicia e de pesar o mesmo tempo; e o intelecto tén unha dicotomía difícil de discernir.

Hoxe logo de vinte e oito anos,atrás queda aquíl doce de maio de 1995,as portas do Vaticano van ser pechadas.

Tras longos anos na emigración en Lausanne,na Suiza,de volta a sua terra ,Manuel Fernández Moure e Aurora Benedicta Daparte Rey ,abriron un local de hostalaria na praza maior de San Cristovo de Cea que foi ata o día de hoxe un referente non soio na província e no resto de Galicia,senon por o mundo enteiro grazas os peregrinos e forasteiros que por aquí pasaron e pasan.

A vida que é roda ou ruleta,pasa paseniñamemte e así como quén non quere a cousa ,sin decatarse ,chegaron a xubilación.Segundo a definición que provén do latín,da verba jubilare,que significa alegria ,ou o que hoxe chamamos edade dourada.Eso é o que eu desexo que disfruten con alegría e armonía moitos anos.

Nada será igual sen esas partidas “silenciosas”do Ledo,o Guillermo,ó Dario,o Fachenda,o Piteira,o Dalama,o Generoso,o Tono,o Chapi….e que decir das tertulias co Patricio,o Fernando,o Pajita,o Irixo,o Manolito Maderas…discutindo co Pepe de Maceda e o Evaristo.E o Evaristo falando do divino e do humano
con D.Benito Vázquez e D.Luis Cachaldora co alcalde Valladares por medio.

Ou que decir dises mediodías co Modesto da Veiga,o Francisco Adá,o Culleres,o Roxo,O Ramón de Bustelo e o Miguel de Tanxil….ou os dias de feira con xente de aquí de acolá falando da caza ou do Real Madrid.

Botaremos todo eso en falta nun vacio de tempo e espacio pero seremos conscientes,moi o noso pesar,que toda o mundo ten dereito a ser feliz e disfrutar.

Somentes engadir felicidades por alcanzar esta meta e os mellores desexos que poidan ,Manolo e Benedicta,d e compartir xuntos nunha nova etapa de vida e da sua filla Susana.

Texto: Evaristo Rodríguez, cliente, amigo e veciño.