Dos seus ollos manaba unha estraña dozura que che penetraba ata converterse no interior do ser nun dardo ardente. Antes fuxir que facer fronte a esta tenrura. O anzol lanzado ás túas brumas profundas que sacaba a luz do día toda a túa miseria, a túa servidume e a túa enrancia, pertencentes á condición humana; facía estremecerse o corazón e a cambio un non podía senón marcharse a chorar.

E moitos entre os que se lle achegaban choraban sen saber porqué simplemente porque tomaran conciencia da Súa propia conciencia.

O seu corazón era máis suave que o mel. As súas palabras podían converterse nunha espada. A súa vivacidade e a fogosidade do Seu Verbo contrastaban coa apracible claridade da súa mirada. Cando sorría, a Súa risa, máis eficaz que un látigo, disolvía a mentira, os terrores ou a atonía. Ningún dos que lle coñeceron verdadeiramente naquela época poderían negar os estragos interiores que suscitaba a Súa presenza. Non se saía indemne desta conmoción.

Él procreaba o amor sen esperar ser amado á maneira dos homes, e para quen non sabía exceder semellante fascinación, o corazón convertíase nunha llaga viva.

Que se pode dicir máis. Cando Deus paséase entre os homes, escribir este cadro parece insensato.

Jesús encarnouse varias veces segundo a Lei da Perfección e do Servizo. Hoxe día, con outro corpo e con outro nome, continúa camiñando entre nós. Con todo, inútil percorrer os camiños para atoparlle fisicamente, non lle recoñecería. Pero, se no fondo do seu corazón, no máis profundo do seu sufrimento, vostede pensa nel, este simple pensamento resoará como un berro ao que non deixará de responder.