No Irixo, ese lugar tranquilo onde nunca pasa nada… ata que pasa, o meu can decidiu hoxe converter a casa nunha escena do crime digno dun capítulo cutre de “Mentes Criminais”. A vítima? Unha mosca local, pobre desgraciada, que só tivera a mala idea de sobrevoar o territorio equivocado.

Alí estaba o meu can, tumbado no sofá coma un capo retirado, cando a mosca apareceu facendo ruído de hélice coma se estivese anunciando a súa propia sentenza. O can ergueu a cabeza con esa lentitude propia dos que xa saben que hoxe van facer historia. Ou polo menos limpeza.

A mosca, inocente, confiada, facendo zigzag no aire, coma quen non teme porque non sabe quen manda. Pero no Irixo sempre hai alguén que manda, e hoxe tocoulle ao meu can:
o Xeneralísimo Anti-Moscas, o Can do Caos, o Executor de Alados Inofensivos.

Saltou. Sen aviso. Sen remorsos. Sen protocolo municipal.
O que fixo co chan ao aterrar non se lle chama derrapar: chámase redecoración violenta.
E en medio dun silencio tráxico-cómico, pam, fin da mosca.
Unha vida menos no ecosistema doméstico. Unha máis no CV criminal do can.

O meu can miroume cunha expresión que dicía claramente:
“Non é un asasinato se non deixo testemuñas”.

E eu, vendo aquela escena digna dun documental sinistro patrocinado polo Concello, pensei:
Ben, isto merece un título. Por saúde mental, polo menos.

TÍTULO HONORÍFICO OFICIAL

“Defensor Aéreo do Irixo, Executor de Moscas Irreverentes e Alto Comisario da Orde Doméstica”

O can aceptou o título con total naturalidade, como quen acepta que o destino lle deu unha misión escura. Marchou á súa cama cunha dignidade que daba medo, coma un mafioso que se retira despois dun traballo ben feito.

E así quedou o Irixo, silencioso, seguro e cunha mosca menos para contar.
Ata que outra teña a ousadía de entrar pola ventá.