Cantiga de Maside

Fai tempo que eres o dono dos meus desvelos. Meu alcalde amado, meu amigo.

Houbo un tempo no que fixeches nacer en min a ilusión.

Recoñezo que me seduciches coas túas palabras. A túa voz profunda, varonil, que me inspiraba confianza. A túa presencia e o teu porte señorial. Prometíchesme a lúa e as estrelas i eu, inocente, creín en tí. Cheguéi a sentirme feliz de facerte o meu alcalde. o alcalde de tódolos masidáos.

Representabas, meu alcalde amado, meu amigo, un amencer para o noso pobo despóis dunha moi longa noite.

Non tiña oídos para outra cousa que non foran as túas palabras... Urbanismo, parque empresarial, me decías. Ata me prometiches un parque aromático en todo o concello. Imaxinéi longos paseos por ese parque na túa compaña,  satisfeito de compartirmos o noso tempo xuntos.

Tamén me contabas que convertirías a nosa querida Rañoa nun balneario. Nada menos.

¡Cánto orgullo sentín facéndome a idea de verte persoalmente dirixindo a execución do proxecto! A Rañoa, meu amado alcalde, onde agora algún inconsciente, en nome do Concello, dedícas a cortar polo pé as árbores que tantos anos nos diron sombra.

Namoréime das túas maneiras, da túa prestancia, de eso que agora os modernos chaman "talante", coa túa preocupación por min e por tódolos veciñoas. Ata me asegurabas que ibas mudar o vello campo do Outeiro Grande, e convertilo nun complexo deportivo con aparcadoiros, pistas de atletismo e non sei cántas modernidades máis.

Qué gran home, repetía o meu maxín  cada vez que se falaba de tí, meu amado alcalde, meu amigo. Un home cuio pensamento está sempre no máis razoable e no máis puro. Por elo, fixéchesme ver que o máis valioso que temos, os nosos nenos, contarían cuhna gardería. E os xóvenes terían ó seu dispor unha escola taller para menores de 25 anos, decías. Todo gracias a tí, meu amigo. Tan subiugado me tiñas, que daquela volveríate facer alcalde unha e mil veces se ti mo pediras.

Fago o posible por resistirme á sensación de engano. Anque o tempo, que fai morrer a paixón, obstínase en avanzar e fai caer os velos que cobren os ollos dos namorados, e tamén as máscaras tralas que se esconden os que prometen o ouro e o mouro e, en realidade, non teñen nin vontade nin capacidade para corresponder como deberían.

Coido que hoxe, co corazón partido, non podo máis que xuntar algunhas palabras, remedando as cantigas de tempos pretéritos...

Decídeme ondas do mar,

ondas do mar de Vigo,

se sabedes das promesas

do meu alcalde amado, do meu amigo...