A media nádega

Esta tarde, xa pasados os abafantes días de calor, e facendo uso e consumo das miñas vacacións de vran, atopábame en compaña da miña santa esposa nunha das moitas terrazas que ofrecen os bares do Carballiño. É un pracer simple pero moi socorrido, polo menos para xente sinxela coma nos, manter unha conversa máis ou menos transcendente mentres ves pasar xente pola beirarrúa, e saboreas a grolos curtos algunha bebida refrescante. A relaxada plática, habida conta do tempo de lecer que ambos estábamos a disfrutar,  interrumpíuse de forma inevitable, cando a nosa atención foi atraída polo paso de catro rapazas que a dous metros de nos camiñaban moi dispostas. Percorrían a Praza do Emigrante coma quen desfila pola pasarela Cibeles, cos seus corpos adolescentes erguidos, co porte contundente da xuventude, do que pisa forte porque ten pouco pasado, e o suficiente futuro para comerse o mundo.

Reparamos tamén na indumentaria das mociñas: camisetas axustadas que evidenciaban a firmeza e perfecta proporción dos seus xóvenes corpos (quén se lembra de aquel "cruzado máxico") e cómo non, os pantalóns curtos, moi curtos.  Ata o punto de que en lugar de insinuar, como diría a miña aboa, amosaban  "media nádega".
Quixo a casualidade que un grupo de mozos de aparentemente a mesma idade  se cruzara coas atractivas rapazas.  Esta circunstancia púxome á expectativa, pois esperaba ver cómo reaccionaban aqueles "machos xóvenes" ante o paso das  púberes belezas.  Pero resultóu que eles lebavan cada quen seu trebello de telefonía móbil na man. E ían esemismados nos seus aparatos  (os teléfonos, quero decir) de tal sorte que nin miraron para as damiselas.

A miña santa, que coma tódalas mulleres ten sempre disposto ise sexto sentido, advertíu que os zagáis andaban a cazar non sei qué bechos, que disque só se poden ver nos teléfonos. E era esa tarefa a que os tiña ensemismados ou, eu diría,  atontados.
Máis tarde explicóume que a moda de andar por ahí como polo sen cabeza perseguindo os dichosos pokemons no teléfono, xa chegara tamén ó Carballiño.
Esta situación fíxome lembrar cando iste xuntador de palabras precisaba falar por  teléfono e tiña que meter o dedo no disco do aparato de sobremesa facéndoo xirar tantas veces coma cifras compoñían o número do abonado. E cómo nos tempos en que saíamos os sábados polo Carballiño, e nos cruzábamos cun grupo de fermosas mociñas, ademáis de piropealas,  non deixábamos de miralas, primeiro de frente de despóis ata que desaparecían da nosa vista, xirando a cabeza, se fose necesario, coma a nena do exorcista. 
Claro que daquelas só había unha realidade, e os teléfonos móbiles non nos tiñan sorbido o seso.
Apurámolas consumicións e voltamos á casa cavilando no reto que temos  de educar ó noso fillo de oito anos nesta sociedade tan...  peculiar.