COMO SE PODE SER TAN INHUMANO

Boas a todos, quero contar o que me pasou hoxe. Serian arredor das sete da tarde cando estaba paseando coa miña cadeliña polo campo da festa de ARCOS e, de súpeto, apareceu un can grande, negro, a toda velocidade por onde o tanatorio; colleu á miña cadeliña ca boca e levouna arrastro por todo o campo, mordendoa toda. Eu, sen saber que facer, empecei a berrar e chorar porque, por mais que lle daba patadas para que a soltara, non o facía. A miña sorte foi atopar un pau co que, logo de tanguerlle con el, conseguín que a deixara, pero para se botar a min. Defendinme e, ao final, marchou por onde viñera. Afortunadamente, aínda que mancada e asustada, a pequecha está viva.

Por desgracia, isto non foi o pior, xa que nunha casa que está ben preto, había un mozo limpando o coche, unha señora limpando as herbas e outra sentada no banco de pedra da casa e NINGÚN DELES moveu un dedo para me axudar, de feito, nin se inmutaron.

Qué carallo quedou daquela estupenda profecía que dicía algo asi como:

A sociedade vai a sair mellorada e reforzada desta pandemia...

Noxo!!