Carta a unha mimosa

Benamada Mimosa :

            ¿ou prefires que che chame Acacia Dealbata, do xénero Acacia, da subfamilia Mimosaidae ?  Non será cuestión de que sega a subir pola túa árbore xenealóxica,    ó final coincidiríamos en algún protozoo común. Déixame falarche en confianza, xa  que chamándoche Mimosa tamén me podo referir ás túas irmáns, primas e demáis parentes. A frase acaba de sonar como esquela funeraria de pobre, e por desgraza,  ten algo de relación.

Se me dirixo a ti é porque teño entendido que queren acabar contigo, que te consideran unha plaga. E non vaias a pensar que se trata de algún xuicio inquisitorial para levarte á fogueira. Non ten que ver co feito de que un baño con infusión de mimosa destrúa feitizos e maldicións e protexa de problemas futuros. Non ten que ver con que para mellor predecir o futuro as pitonisas rocíen a bola de cristal cunhas pingueiras do teu perfume. Nen ten que ver con que, según o Libro de Samahel, precisamente o teu perfume atraia a Topitus, o Anxo de oposición a toda clase de abusos. Os que maquinan contra ti, seguro que non saben desas cousas.

Posiblemente tamén descoñecen que no Antigo Exipto estaban convencidos de que os seus deuses naceran debaixo dunha mimosa, e que estas árbores decidíades  a vida e a morte dos seres. Que os exipcios vos relacionaban con Osiris e coas deusas Hathor, Nut, Sejmet e que vos otorgaban sentido solar.

Tampouco te condenan porque  participases en algun tipo de confabulación xudeu-masónica. É certo que eres a planta símbolo por excelencia da Masonería, porque, según afirman representas a seguridade, a claridade e tamén a inocencia e a pureza. Do masón que “xa coñece á mimosa” agárdase unha conducta pura. A lenda de Hiram Abif seguro que tampouco a coñecen os teus detractores.

 

Tamén é certa a importancia que tiñades na antiga cultura xudea. Según o libro do Éxodo, a Tenda Santa, precursora do Gran Templo de Salomón, estaba formada por vinte tablóns de mimosa e albergaba catro elementos construidos tamén coa túa madeira : a Arca da Alianza, o Altar dos Holocaustos, o Altar dos Perfumes e a Mesa do Pan da Proposición. A túa madeira era coa que os xudeus construían os seus elementos máis sagrados. Xa os exipcios empregaban a túa madeira nos seus sarcófagos. Según os Rosacruces era de mimosa a mesma cruz de Xesucristo.

   Pero os xudeus tamén te apreciaban polos aceites que extraían de ti e polo teu perfume. O mesmo Rei David no Salmo 44 escribe

“…a mirra, aloe e a mimosa cheiran os teus vestidos…”.

Perfume embriagador inspirador de tantos poetas. Miguel Hernández, que tantas veces recurreu a el nos seus versos. Antonio Gala, que titulou “Acacia” a un libro de poemas de amor. Juan Ramón Jiménez, que escrebe estes fermosos versos

                                   “…ha entrado la noche. El aire

                                   trae perfume de acacias

                                   y de rosas, el jardín

                                   duerme sus flores…”

Gustaríame lerche especialmente uns poemas dunha poetisa arxentina, Leonor Malveucín

“…Es mi mano la que escribe ahora
y la música
y el perfume de las acacias y el vino
y las estrellas
y la escritura indeleble del arcano grabada sobre piedra…”