Son un veciño do Irixo. Gran pobo, que pena da política que temos.
Isto é unha vergoña: se vos deixarades de sandeces e fixerades algo polos veciños e polo noso pobo, todo iría moito mellor.

Sobre Manuel Cerdeira

Como político, mal; moi mal. E como persoa...
Foi unha persoa á que lle deixaron o camiño feito e non o soubo aproveitar. Que pena.

Non gañou el as eleccións, que non se equivoque: gañou o P.P. Xa se viu nos resultados. Tivo a maioría dos votos, si, é certo, pero sei con certeza que foi polo seu partido, non por el.
E el sábeo, e o seu partido tamén. Se non, iría de candidato outra vez… pero NON: xa hai outro nomeado.

Sobre Susana Iglesia

Como persoa, grande, moi grande. Tería que falar menos nalgúns sitios e falar máis noutros, como nos xulgados, porque igual calaría moitas bocas. Estou case convencido.

É unha persoa que mira polo pobo; é do Irixo 100%.
(Aínda que eu falo como veciño e de política non entendo moito.) Ten cousas que aprender, como calquera, e creo que o conseguiría con algo de tempo, pero algúns estiveron máis espabilados e fixéronlle a cama axiña. Non lle deron tempo a demostrar nada.

Sobre Rosa Dalama

Boa muller como veciña. Pero o posto non lle queda grande… quédalle inmenso.
Quere chegar a todo e non chega a nada. Como se soe dicir (sen querer faltarlle ao respecto), é unha marioneta no poder.

Foi, para dous cabecillas, a persoa perfecta para poñer no cargo e destruíla politicamente, persoalmente e, de paso, acabar coa súa maior oponente.
¿Para que? Sabrano eles: tanto Lito como Yago algún interese terán. O primeiro, seguro que económico.
E o outro, por orgullo propio: que che desbanque unha recén chegada así debe doer, é normal.

Para o futuro

Oxalá cheguen pronto as eleccións e, desta vez, veña alguén que queira gobernar ben e que o deixe claro.

No Irixo fanse necesarias moitas cousas. Xente boa temos; agora só falta que se fagan cousas e ben feitas: para os nosos maiores, para os nosos nenos e para os nosos pobos, que deixan moito que desexar.

En relación ao documento anteriormente difundido, titulado “Crónica Negra do Can do Irixo e a Mosca Condenada”, vexo oportuno emitir esta resposta oficial, non para desmentir nada —porque, sinceramente, quen lle discute nada a un can con instintos homicidas?— senón para aportar perspectiva, equilibrio e un pouco de sentido do humor, porque o que é sentido común, xa non queda.

En primeiro lugar, quero deixar claro que a mosca non era inocente. Segundo fontes non contrastadas pero moi fiables (o meu propio cabreo), levaba dous días intentando aterrar na miña orella ás tres da mañá, cousa que no Irixo é considerado acto hostil de alto nivel. Polo tanto, a súa desaparición non pode considerarse un crime, senón unha obra social.

Tamén debo corrixir a idea de que o can actuou como un “xeneralísimo”.

Por favor.

Ese can ten menos honra que unha lambetada nun cacho de chourizo esquecido.

Non é un “Executor Aéreo”:

é un mamífero aburrido que, ao non ter traballo nin responsabilidades fiscais, decidiu converterme no seu pasatempo homicida.

3. A miña morte non foi digna.

Mentira.

Falei con moscas de toda Galicia aquí no máis alá, e todas coinciden en que morrer así —en pleno voo, perseguida por un can que fai máis ruído ca unha porta vella— non é heroico, nin épico, nin digno:

é humillante.

Non houbo música dramática.

Non houbo discurso final.

Só un PAM e despois… negro.

Agora estou aquí, no Val das Moscas Caídas, onde cada un conta a súa historia e rimos de como nos mataron:

Unha colleu unha zapatilla humana.

Outra morreu esmagada contra un cristal limpo (comedia pura).

Eu…

Pois eu caín a mans dun can con delirio de grandeza.

Tócame aguantar as bromas das demais, claro.

4. Vinganza?

Non son rencorosa…

Pero digamos que xa avisei ás miñas primas.

E as miñas primas non son moscas calquera.

Son as gordas de verán, as que parecen helicópteros militares.

As que rebotan na parede e seguen vivas.

As que pousan na túa comida e miran fixo coma quen di:

“Que pasa? Vai haber problema?”

Evanxelizadas pola miña historia, marcharon cara ao Irixo.

E levan unha mensaxe:

Non se trata de vinganza.

Trátase de equilibrio ecolóxico.

Xa veredes.

Asinado,

A Mosca Morta, pero moi viva na memoria das que virán

Gracias señores de xúntos y señores del PSOE gracias a ustedes tenemos otra vez un 

Penedo con un pie en el ayuntamiento y sin nunca hacer méritos de nada sólo  ser sobrino

De don Manuel 

Noraboa señor penedo! 

Demóstre  que esta usted preparado y pongale ganas que muchas non se nota que ten 

A túa análise é impecable. O Irixo non está así pola acción de quen leva meses, senón pola inacción acumulada durante décadas. Por iso é importante deixar claro que a responsabilidade non é nin dos que hoxe tiveron que herdar este legado de abandono, nin tampouco dos outros “herdeiros” —os que veñen de liñas políticas que coñecen moi ben como se foi construíndo esta desfeita ao longo de tantos anos—. A situación actual non apareceu da noite para a mañá: é froito dun modo de gobernar que deixou obras a medias, servizos básicos sen garantir e oportunidades perdidas ata o infinito.

Cando se compara O Irixo cos concellos veciños, a realidade cae polo seu propio peso: pavillóns tardíos e mal feitos, un campo de fútbol de lama mentres outros xa van polo segundo sintético, ausencia de auditorio, piscina, transporte, estradas dignas… Nada diso é responsabilidade de quen acaba de chegar, senón de quen tivo décadas para facelo e non o fixo.

Agora, mentres algúns xa falan do 2027, o que fai falta é rigor, traballo e compromiso real. Menos ruído e menos distraccións, e máis asumir que non se pode pedir en meses o que non se fixo en medio século. O Irixo merece por fin avanzar, e iso só será posible se deixamos atrás tanto atraso acumulado e permitimos que quen hoxe ten vontade de traballar o faga sen cargas nin sombras doutros tempos.

   Estes días volve estar O IRIXO en toda las salsas. Coma sempre por chorradas. Nunca por cousas de interese. Todo moi zoolóxico. Raposos, xinetas, garduñas, cans e moscas. Penoso.

    O IRIXO leva cincuenta anos chegando tarde dez. Comparemos. O pavillón de deportes, dez anos tarde e mal feito. O campo de fútbol. Maside, Cea, San Amaro van polo segundo campo sintético. Os xogadores do IRIXO seguen pisando lama. O auditorio en Boboràs ou en Cea. A piscina en todos os concellos. E así poderíamos citar mil cousas. Culpables, ninguén claro. A culpa é orfa, viúva e non a coñece ninguén.

   Todas as enerxías que se pierden en babecadas se se puxeran en unirse para traballar en pos dos vecinos, outro galo cantaría. O presi da Deputación disque andivo onte polo IRIXO. Nunca viñera. Os da Xunta menos. Van a Boboràs ou a Cea.

    Agora de sutaque están todos falando do 2027. E mentras tanto, noite pecha. Nin campo de fútbol, nin estradas, nin auga, nin transporte, nin internet... E cando tal, nin xente.

    Compromisos e menos insultos. Temos a poboación embellecida. Para cando Unha residencia, un centro de día que permita quedar no IRIXO? Para cando un transporte público? Para cando o arranxo da estrada Carballiño-Lalin? Para cando un Centro de Saúde en condicións? Un local de cultura? Un auditorio? Un campo de fútbol sintético? Arranxo integral das rúas das aldeas? Unha piscina? Unha Praia fluvial? O arranxo do río? As traídas de auga? As estradas? Vivenda? PXOM? ... E así ata o infinito e máis alá.

En relación ao documento anteriormente difundido, titulado “Crónica Negra do Can do Irixo e a Mosca Condenada”, vexo oportuno emitir esta resposta oficial, non para desmentir nada —porque, sinceramente, quen lle discute nada a un can con instintos homicidas?— senón para aportar perspectiva, equilibrio e un pouco de sentido do humor, porque o que é sentido común, xa non queda.

En primeiro lugar, quero deixar claro que a mosca non era inocente. Segundo fontes non contrastadas pero moi fiables (o meu propio cabreo), levaba dous días intentando aterrar na miña orella ás tres da mañá, cousa que no Irixo é considerado acto hostil de alto nivel. Polo tanto, a súa desaparición non pode considerarse un crime, senón unha obra social.

Tamén debo corrixir a idea de que o can actuou como un “xeneralísimo”.
Por favor.
Ese can non manda nin sobre o seu propio cu cando decide perseguir a cola ata marearse. A súa carreira criminal non é máis ca unha lista de incidentes domésticos con resultado aleatorio. Iso si: cando se trata de moscas, convértese nun sicario profesional. Coherencia pouca, eficacia moita.

Con respecto ao Título Honorífico, xa revisei o BOE do Irixo (un papel en branco co café derramado encima) e certifico que efectivamente o pode levar… sempre e cando non o use para xustificar novos “axustes de contas” contra mosquitos, mariposillas ou calquera outro ser que simplemente pase por alí.

O máis preocupante deste asunto é que, dende o suceso, o can camiña pola casa coa mesma chulería que un político despois de inaugurar unha rotonda sen coches. Mira para min coma quen espera que lle faga unha estatua na praza, ou polo menos unha placa conmemorativa no comedor.

E para rematar, quero informar de que o Irixo segue en calma. A cidadanía (eu) non teme unha escalada de violencia aérea, pero recoméndase ás moscas sobrevivintes que eviten aproximarse á zona crítica situada entre a ventá da cociña e o cu do can. Zona altamente perigosa. Zona cero. Zona fin.

Atentamente,
Testemuña ocular, vítima potencial e humana en servizo do can do Irixo.

No Irixo, ese lugar tranquilo onde nunca pasa nada… ata que pasa, o meu can decidiu hoxe converter a casa nunha escena do crime digno dun capítulo cutre de “Mentes Criminais”. A vítima? Unha mosca local, pobre desgraciada, que só tivera a mala idea de sobrevoar o territorio equivocado.

Alí estaba o meu can, tumbado no sofá coma un capo retirado, cando a mosca apareceu facendo ruído de hélice coma se estivese anunciando a súa propia sentenza. O can ergueu a cabeza con esa lentitude propia dos que xa saben que hoxe van facer historia. Ou polo menos limpeza.

A mosca, inocente, confiada, facendo zigzag no aire, coma quen non teme porque non sabe quen manda. Pero no Irixo sempre hai alguén que manda, e hoxe tocoulle ao meu can:
o Xeneralísimo Anti-Moscas, o Can do Caos, o Executor de Alados Inofensivos.

Saltou. Sen aviso. Sen remorsos. Sen protocolo municipal.
O que fixo co chan ao aterrar non se lle chama derrapar: chámase redecoración violenta.
E en medio dun silencio tráxico-cómico, pam, fin da mosca.
Unha vida menos no ecosistema doméstico. Unha máis no CV criminal do can.

O meu can miroume cunha expresión que dicía claramente:
“Non é un asasinato se non deixo testemuñas”.

E eu, vendo aquela escena digna dun documental sinistro patrocinado polo Concello, pensei:
Ben, isto merece un título. Por saúde mental, polo menos.

TÍTULO HONORÍFICO OFICIAL

“Defensor Aéreo do Irixo, Executor de Moscas Irreverentes e Alto Comisario da Orde Doméstica”

O can aceptou o título con total naturalidade, como quen acepta que o destino lle deu unha misión escura. Marchou á súa cama cunha dignidade que daba medo, coma un mafioso que se retira despois dun traballo ben feito.

E así quedou o Irixo, silencioso, seguro e cunha mosca menos para contar.
Ata que outra teña a ousadía de entrar pola ventá.

Páxinas